روزی هوشنگ با یک صد تن از یاران به کوه رفت.ماری عظیم به سوی او و یارانش فراز آمد.هوشنگ سنگی به سوی مار پرتاب کرد.سنگ بر سنگ آمد و از برخورد دو سنگ آتش پدیدار گشت و مار بسوخت.پدید آمدن آتش را جشن گرفتند و آن را سده نامیدند.
در این اسطوره,ظاهرا هوشنگ نماد آفریننده است و مار نیز نماد تاریکی و آشفتگی آغازین و صخره ای که سنگ بر آن فرود می آید,نمادی است برای آسمان.(آسمان در اوستا به معنای سنگ است) با پرتاب سنگ بر سنگ آتش ,یعنی خورشید,پدید می آید و مار ,یعنی تاریکی و آشفتگی از میان بر می خیزد.
این جشن را به هنگام شب برگزار می کردند.همگان به صحرا می رفتند و کوهه هایی از بوته ها فراهم می ساختند و آنها را بر می افروختند و شادی و پایکوبی می کردند و معتقد بودند که این آتش بازمانده سرما را نابود می کند.گردآوری این بوته ها فریضه ای عمومی شمرده می شد و بزرگان و مالداران,کسانی را اجیر می کردند تا به جای ایشان بوته گرد آورند.
در جشن سده,سپر و شمشیر چوبین و بوق سفالین می فروختند و صورتکها بر چهره می زدند و چنگ و چغانه برمی گرفتند و به شب,در شهر چراغها می کردند.
اگر قول بیرونی را بپذیریم,این جشن تنها از دوره اردشیر بابکان یعنی قرن سوم مسیحی,در عداد اعیاد رسمی درآمده,سپس با آیین زردشتی درآمیخته و سپس صورت جشن ملی یافته و تا قرنها پس از اسلام دوام آورده است.این نظر بسیار محتمل است زیرا دوره اشکانی و ساسانی دوره درآمیختن کامل فرهنگ بومی و آریایی در ایران است.
جشن سده,با سپری شدن چهل روز از زمستان برگزار می شود.این جشن دقیقا در پایان چله بزرگ قرار دارد و به اعتقادات عوام,با به سر رسیدن این چله,زمین دزدانه نفس می کشد...
برگرفته از گوشه هایی از کتاب جستاری در فرهنگ ایران - دکتر مهرداد بهار
این آیین کهن بر همه ایرانیان فرخنده باد
دست و پایی می توان زد بند اگر بر دست و پاست
وای بر حال گرفتاری که بندش بر دل است
پادشاهی فریدون فرخ پانصد سال بود..از اینجا بشنوید .
رییس بنیاد فردوسی جناب دکتر محمد حسین طوسی وند از مفاخر ایران و اروپا در نشستی که در سرای اهل قلم برپا شد ,پزشکی ایرانیان را از دید تاریخی در شاه نامه بررسی کرده و فرمودند
پزشکی در ایران به هزاره نهم کهن خود میرسد و ... ادامه مطالب
باز هم دست روی دست گذاشتن چه نصیبمان خواهد کرد؟!...از اینجا بخوانید
درود بر شما دوستان ارجمند.این وقفه چند ماهه را بر من ببخشید.یک کمی با مخابرات و سرویس اینترنت پر سرعت و .. این مسائل درگیر بودم.با دایل آپ هم که هیچ کاری نمیشود انجام داد.به هر رو برای تاخیر در آپلود بلاگ عذر خواهی میکنم.
می بینید چه زمستان نامهربانی داریم امسال؟!..دلم گرفته است..چه گرفتنی.انگار باران و برکت دارد از سرزمین زیبای ما رخت بر می بندد.وقتی می بینم که که زمستان با بلورهای برفش به همه جا سرک کشیده جز ایران ما حسودیم میشود..از آسمان بخواهیم بر سرزمین ما باران بباراند. اگه یک کمی تو بلاگ من بچرخید چیزای تازه ای برای دیدن و خواندن هست.
تصاویری از طلوع شگفت انگیز آفتاب در ساحل نوشهر..چه حس خوبی داشتم وقتی لحظه به لحظه بالا آمدن خورشید را عکاسی میکردم.
و بخوانید که باز هم دست روی دست گذاشتن چه نصیبمان خواهد کرد!اینبار در مورد میراثی دیگر از این بو م و بر.
سال نو مسیحی را به همه هم میهنان مسیحی نازنینم شادباش عرض میکنم و امیدوارم سالی پر از زیبایی پیش رو داشته باشید.